havva - Semih Çar

güneş görmemiş bir havva açtı kaburgamda

türlü çiçekler türedi eğe kemiğimden

ham buğdayın kokusu gezerken sırtımda

havva’sız kaldım, üç tarafı deniz çevrili hüzünlerimle 

nefes sordum yürüdüğüm nil’den

bir asa gelip yarmadı kuraklığımı

boğmadı dört nala koşan piramitleri 

onun gözleri buğday benimki havva

demir parmaklığımdı kanıma akan kirpikleri

nezarete düşerdim her bakışında 

müebbet müebbet konuşurken dünya

gözyaşı barajı'nın yıktığı ranzalarda

ben havva'nın kaşifiydim

neresinden giysem kısa gelirdi yaşamak

neresinden tutsam dikiş atardı gördüklerim

neresinde dursam tüm duraklar eğreti

kırgın bir gökyüzüyle peşimde koşardı dünya

peşin öderdim tenimde açan dikenleri 

tavus kuşu gibi rengarenk bakardı havva

sıcak bir buluta el üfletirdi yüzü

yağmur açınca oyalı mendilimde

uzaklık kokan rutubet, çürükçe konuşurdu

güvelenirdi, naftalin kokusu bilmeyen gözlerim

kalbimin kapılarını birbirine çarpardı dünya

buzul buzul bir soğuk yürürdü ellerimden

ben bütün üşümelerin ilk kaşifi

ben hiçbir boğazlı kazağın ısıtamadığı

ben boğazında dünya kalan

bir bardak suyla geçmez sürgünüm